كتاب « پدر، عشق و پسر» نوشتۀ «سيد مهدي شجاعي» زبان حال اسب پيامبر است كه در كربلا مركب علي اكبر بوده و در كار و زار عاشورا آن حضرت را همراهي كرده است.

حالا كه جنگ تمام شده است، مادر علي اكبر همدم اسب اوست. اين همدمي را نويسنده با قلمي شيوا به داستان كشيده و بهانه اي براي بازخواني شخصيت آن جوان شجاع و پاك قرار داده و مخاطب را مجلس به مجلس همراه خود مي كند.

اسب كه راوي اين قصه است، داستان را با ذكر نام نسب و نام جد و پدرش آغاز مي كند  و از احساس خود را درست  زماني كه توسط سيف بن ذي يَزَن به پيامبر در دوران كودكي پيشكش شده بود بيان مي كند. دراين بازخواني حكايت رسيدن خود را پس از پيامبر به دست امامان اول و دوم و سوم و در نهايت به شبيه ترين خلق به رسول خدا يعني علي اكبر مرور مي كند.

ليلا مادر علي اكبر از زبان حال اسب پي به هراس دشمنان در كربلا از شباهت و شجاعت فرزندش مي برد و مي شنود كه دشمن چگونه براي آرام كردن و از بين بردن هيبت و عظمت سپاه امام حسين(ع) امان نامه اي براي فرزند او و امان نامه اي براي عباس بن علي فرستاده است. او مي شنود كه چگونه دشمن با ديدن چهره علي اكبرش از شباهت او با پيامبر اسلام دست و دلشان لرزيد و همهمه وسستي در وجودشان رخنه كرد. حكايت آب آوردن علي اكبر در شب عاشورا از زبان اين اسب به عنوان تنها همراهش ما را به هيجان و افتخار آن لحظات ناب به خوبي نزديك مي كند. لبخند شيرين پدر وقتي كه علي اكبرش دلداري مي دهد قصه اي ديگر دارد كه «عقاب» اسب قصه گوي با معرفت، براي ليلا واگويه مي كند.

اين كتاب در سبك جذاب خودش معارف و پيام كربلا را با بيان معصومانۀ اسب علي اكبرِحسين به سادگي و رواني به خواننده منتقل مي كند:

« من آن جا ايستاده بودم. پدربه علي اكبر گفت:  “پيش رويم، مقابل چشمانم، راه برو!” و او راه رفت. چه مي گويم؟ راه نرفت. ماه را ديده اي در آسمان چگونه راه مي رود؟ چطور بگويم؟ طاووس خيلي  كم دارد.  اصلاً گمان كن كه سرو، پاي راه رفتن داشته باشد! نه، پاي راه رفتن نه، قصد خراميدن داشته باشد… و حسين سر بر آسمان بلند كرد و گفت:” شاهد باش  خداي من! جواني را به ميدان مي فرستم كه شبيه ترين خلق به پيامبر توست در صورت و سيرت، در كردار، در گفتار و حتي در گام هاي رفتار. تو شاهدي … .»