هنر پیر شدن از مجموعه هنرهای شوپنهاور، فیلسوف شهیر آلمانی، دربردارنده ی واپسین نوشته های هشت سال آخر زندگی فکری فلسفی اوست در موضوعات مختلف. او در این کتاب، در خلال پاره نوشته های گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سال ها اندیشه ورزی خود می پردازد و بر خلاف معمول بسیاری از دیگر متفکران، در ایستگاه آخر زندگی، باز هم می کوشد باریک بینی های پیشین در آثار دیگرش را تبیین و تشریح کند، بسی ناگفته ها را بازگوید و از این رهگذر خود را از سکون پیری برهاند. شوپنهاور در اینجا هم مثل سایر نوشته های خود، همچنان عریان و مغرور و ساده و پرمغز می نویسد، و به هیچ وجه، در تسلیم و وانهادن به اقتضائات سنی، نه بوتیمار غمخواری نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردم گریز تائب عصبی و چشم به راه سرودن غزل خداحافظی، بلکه فرزانه ای است پیر و خشنود و چابک اندیشه که می کوشد با رویکرد عملی و متفکرانه به مفهوم کهن پیرسالی یا سالخوردگی، تا حد ممکن از آن به عنوان دورانی شیرین و پرثمر یاد کند.