مخاطب کتاب “همه تنها می‌میرند” تماشاگران و خوانندگان جدید پینترند که خیره و سردرگم اند و نیز قدیمیترهایی که مجذوب اش شده اند اما همچنان در ابهام مانده اند. کتاب نمی کوشد مفهوم نمایشهای او را شرح دهد هدف اش بیشتر کاوش در ترفندهای تئاتری و دراماتیک پینتر است که روشهایی برای فهم نمایشهای او و لذت بردن از آنها – در نتیجه درکشان گرچه به شیوه ای غیر تفسیری – به دست میدهند.
اغلب هنگام بررسی این پرسش که معنی احتمالی یک نمایش چیست تعبیری در ذهن فرد هست که چکیده ی تم یا نتیجه ی اخلاقی نمایش است شاید این تعبیر که جهنم یعنی دیگران در خروج ممنوع ژان پل سارتر یا این تعبیر که کارگران به بیگاری گرفته شده باید اعتصاب کنند در انتظار لفتی کلیفورد اودتس) چنین خلاصههایی احتمالاً تقلیل دهنده اند، اما ضرورتاً نادرست نیستند. اما پینتر خود را ملزم به تزریق راه حل یا خلاصه ی تماتیک در پرده ی پایانی نمیداند صرفاً به این خاطر که این طور بار آمده ایم که منتظر باران یا درخشش خورشید وضوح» پردهی ،آخر باشیم تدارک دیدن یک برچسب اخلاقی صریح و پروراندن یک تصویر دراماتیک کوبنده سهل الوصول و بی ربط و تقلب آمیز به نظر میرسد.» او اضافه میکند اگر نمایشنامه نویس چنین تدارکی ببیند، آن چه تولید میکند تئاتر نه که پازل کلمات متقاطع است. پینتر همچون بکت و برخلاف برنارد شاو میکوشد از نظر دادن راجع به معنی نمایشهایش اجتناب کند او کمک به مخاطبان برای درک آثارش را جزء وظایف خود نمیداند. این بدان معنا نیست که نیاز ندارد آنها آثارش را درک کنند بلکه احساس میکند چنین درکی تنها به واسطه ی خود اثر دست میدهد» و «تماماً به عهده ی خود مخاطب» است.