کتاب «مکتب فارابی» به بررسی یکی از جذاب ترین و پویاترین ادوار تاریخ اندیشه در اسلام سده های میانه می پردازد. این دوره اواخر قرن نهم تا اوایل قرن یازدهم را دربر می گیرد. نویسنده در این کتاب اندیشه های پنج متفکر برجسته این دوره، یعنی خود فارابی، یحیی بن عدی، ابوسلیمان سجستانی، ابن یوسف عامری و ابوحیان توحیدی را بررسی می کند.
این کتاب می خواهد نشان دهد که فارابی فیلسوف بزرگ اسلامی، مکتب فکری متمایزی را ارائه کرده که فیلسوفان دیگر در بسط و دنبال کردن بعضی از خطوط فکری آن کوشیده اند. این مکتب فکری که ریچارد ایان تتون آن را مکتب فارابی نامیده برخلاف تاثیرش از اندیشه افلاطون و ارسطو و فلوطین و عقلانیت یونانی از آن فراتر است. نویسنده در این کتاب افکار حواریون این مکتب را با ارجاع به بنیادی ترین پرسش های مطرح شده درباره نظریه شناخت یا اپیستمولوژی بررسی کرده است.
این کتاب قصد دارد تداوم یک اندیشه را با توجه ویژه به ابعاد اخلاقی معرفت در عصری بی ثبات برجسته کند و خلائی که در ادبیات این موضوع وجود دارد را پر کند.