موشک به هدف خورد. مستقیم به قلب هدف برخورد کرد. لیزل فرصت زیادی برای ساختن دیواری دفاعی در برابر این حملات داشت. اما آن روز سپرش را پایین گرفته بود. بدون آن سپر، مکس توانست به‌راحتی پیروز نبرد بشود. لیزل با صدایی آرام گفت: «دیگه کافی‌یه. لطفاً اون کتاب‌ها را بردار و بیار. من می‌خوام برم.»

لیزل همه را در اتاق اجتماعات جمع کرد. همۀ کسانی که کتاب انجیل پلانتین را بعد از ورود به کتابخانه دیده و یا لمس کرده بودند. وقتی درِ آن اتاق بسته می‌شد، صدایی از آن بیرون نمی‌رفت. به همین خاطر، آنجا بهترین مکان برای برگزاری جلسات پرسروصدای خیرین یا بازجویی بود!

کتابخانه، جایی نبود فقط برای کتاب خواندن؛ پر از راز بود، پر از صداهای خاموش و قدم‌های آهسته. من همیشه حس می‌کردم کتاب‌ها نفس می‌کشند، وقتی میان قفسه‌ها راه می‌رفتم، انگار نگاهم می‌کردند، چیزی را از من می‌دانستند که خودم نمی‌دانستم. یک روز کتابی افتاد، بی‌هیچ دلیلی، درست روبه‌روی پایم. از همان لحظه، دیگر هیچ‌چیز مثل قبل نبود. کلمه‌ها شروع کردند به زمزمه، نشانه‌ها همه‌جا بودند. معما نه فقط در کتاب، که در خودم بود؛ در گذشته‌ای که فراموش کرده بودم و آینده‌ای که با هر ورق زدن، نزدیک‌تر می‌شد.