‌«حتی اگر تمام طول شب گریسته باشی، بازهم دمیدن صبح برایت نشاط‌آور خواهد بود.‌»

آنی پاسخ داد: ‌«فکر می‌کنم یاد گرفته‌ام که به موانع کوچک به چشم شوخی و به موانع بزرگ به چشم پیش‌درآمدی برای پیروزی نگاه کنم. با یک جمع‌بندی می‌توانم بگویم که این، هدیهٔ ردموند به من بوده.‌»

آنی که داشت با کلاس‌دومی‌ها روخوانی تمرین می‌کرد، سرش را به‌طرف او برگرداند و به‌سردی گفت: «باربارا! تو که نمی‌توانی درست راه بروی، بهتر است سر جایت بنشینی. واقعاً برای دختری در سن‌وسال تو خجالت‌آور است که این‌قدر بی‌دست‌وپا باشد.»

نگاه غصه‌دار آنی عذابش می‌داد. او گفت: «فکر کنم پائول اروینگ هیچ‌وقت در کلیسا روی گردن یک دختر، کرم نمی‌گذارد، نه؟» آنی با ناراحتی گفت: «نه، هرگز.» دیوی گفت: «خُب، پس من هم ازاین‌بابت متأسفم. ولی کرم درشت و خوبی بود. وقتی وارد کلیسا می‌شدیم آن را از روی پله‌ها برداشتم. حیفم آمد هیچ استفاده‌ای از آن نکنم. به نظر تو جیغ‌های آن دختر خنده‌دار نبودند؟»

آنی می‌گفت هرگز نباید قلب کسی را بشکنیم. به نظر می‌آید شکستن قلب، خیلی دردناک است. اگر لازم باشد، بهتر است به یک پسر لگد زد تااینکه قلبش را شکست.

گاهی‌اوقات برای حفظ اعتدال، بد نیست مردم بعضی از کارهایی را که دوست ندارند، انجام بدهند.»