● بچه اگر جاهل و کم سن باشد و گم بشود، وقتی پیدا شد، مادر فقط بغلش می کند. اما اگر بچه بالغ بود و خودش گذاشت و رفت یا حتی گم شد، موقع برگرداندنش به خانه، مادر تشر می زند و پدر گوشمالی می دهد، اما سرآخر، وقت خواب، به صورت بچه نگاه می کنند و خوشحال اند که برگشته. اگر بعد از توبه گوشمالی شدید، تعجب نکنید. خدا بالغ حسابتان کرده. چه توی بغلتان گرفت چه تشر زد، تن بدهید. چون او با همه بزرگی اش، به سمت شما برگشته و صدایتان زده.
● تو مسئول انتخاب ها و تصمیم هایت هستی. نه بگو به هر حسی که تو را از حرکت بیندازد. احساس هایی که به جای رفتن، تو را به نشستن فرا می خوانند نمی توانند منشاء الهی داشته باشند.
● وزن همه اشتباهات یکی نیست، تاوان و زمان از بین رفتنشان متفاوت است.
● همیشه جایی از وجودت هست که آن را ندیده گرفته ای.
● خوشبختا … فقط خدا رو مالک می دونن. می دونن از خدا جز جمیل و خیر صادر نمی شه.

آخرین بار کی زیر سقف این خانه داد زده‌ام؟ امشب می‌خواهم داد بزنم: به درک که کار داری! منم خیلی کار داشتم.

برگه را رها می‌کنم. به اتاق برمی‌گردم. صدف‌های خالی هنوز تکان می‌خورند. کاش دنبالم بیاید، از پشت بغلم کند، موهایم را کنار بزند و اشک‌هایم را پاک کند! در اتاق را باز می‌کند و می‌گوید: «مستوره، این خل‌بازیا چیه؟ چی شده؟» سر را از بین زانوهایم بلند می‌کنم

آخرین بار کی زیر سقف این خانه داد زده‌ام؟ امشب می‌خواهم داد بزنم: به درک که کار داری! منم خیلی کار داشتم.
برگه را برمی‌دارم. جلو چشم‌هایش می‌گیرم. چند قطره اشک روی برگه‌های امتحانی می‌افتد.
– تو من‌و از کار و زندگی تا آخر عمر انداختی. به این برگۀ خودت چند می‌دی؟

از روی تخت بلند می‌شوم. از راهرو عبور می‌کنم و ریسه‌های صدفی را کنار می‌زنم. لابه‌لای برگه‌های امتحانی دانشجوهایش نشسته. برگۀ آزمایش را جلواش می‌اندازم. اخم می‌کند.
– این چیه؟
می‌گویم: «ببینش.» امضای بعدی را زیر برگۀ امتحانی می‌زند.
– خودت بگو، خیلی کار دارم.

صدای غمگینم را رها می‌کنم و امیریل را صدا می‌زنم. باید بیاید روبه‌رویم بنشیند، دست‌های سردم را توی دست‌های گرمش بگیرد و بگوید من حلش می‌کنم. اما داد می‌زند: «بگو، می‌شنوم.»
– چند دقیقه اون برگه‌ها رو ول کن، بیا.
– جون مستوره نمی‌شه. هنوز سی‌چهل تا برگه رو نمره نداده‌م.