زیستن در فضای مجازی، تجربه انسانِ عصر جدید است، تجربه ای دوراز ذهن تر از آنچه از رواج فناوری به تصور می آمد. فناوریِ مستقل شده، کار را به جایی رسانده که زندگی بدون آن، تقریباً در همۀ ساحت های کلی و جزئی امکان ناپذیر است و این بی امکانی، از روی ناچاری و ناتوانی است، نه الزاماً انتخاب.

ما جدای از این جامعه مجازی شده زندگی نمی کنیم و دراصل چنین انتخابی نیز وجود ندارد و از آنجا که خیلی معلوم نیست که هر که «مطلع»تر است، گرفتاری ها و مشکلات کمتری دارد، به ناگزیر باید درباب نسبتِ فضای مجازی با فرهنگ، سیاست و اقتصادِ ایران نیز اندیشید.

کتاب مورد نظر مسئله شناسی روابط در فضای مجازی را با تکیه بر آنچه کاربر ایرانی معمولاً با آن سروکار دارد در دستور کار قرار دارد. در این زمینه نویسنده تلاش کرده راه حل یابی و شناخت مسیرهای طی شده و ناشده را در نظر داشته باشد. به این ترتیب در این کتاب تا جایی که سعی شده تا جایی که ممکن بوده از مرزهای واقعیات فاصله گرفته نشود اما این میان، نوعی ناخرسندی و بدبینی از مجازی گرایی به چشم می آید که گویی نمی توان از آن دوری کرد.

«ما و مسائل فضای مجازی» در ۳ فصل تدوین شده که عبارت اند از: «فرهنگ»، «جامعه» و «سیاست – اقتصاد». مهدي پور در این فصل ها توصیفِ نسبتاً دقیقی از ۴ خرده نظام زیستی، اقتصادی، شخصیتی، و فرهنگی ارائه کرده است.