از صبح آن‌قدر درگیر این فکر بوده‌ام که رویارویی تصادفی‌مان چه معنی‌ای می‌تواند داشته باشد که آماده‌کردن همه‌چیز برای تحویل به رانندهٔ پیک دو برابر همیشه طول کشیده است. امروز حتی تارنمای‌مان را هم برای سفارش‌های جدید نگاه نکرده‌ام. برای آخرین بار خودم را در آینه نگاه می‌کنم اما تنها چیزی که می‌بینم، یک مادر مجرد خسته و فرسوده است.

نه این‌که اتلس انتظار بی‌نقص‌بودن داشته باشد و آن را بخواهد. موضوع فقط آن است من بارها برخورد تصادفی با او را مجسم کرده بودم اما در هیچ‌یک از آن خیالات، هنگام این رویارویی، خودم را وسط یک صبح پرتب‌وتاب و نیم ساعت پس از آن‌که هدف یک مشت پر از غذای کودک یازده‌ماهه قرار گرفته باشم، مجسم نکرده بودم.
او خیلی خوش‌تیپ بود. بوی خوبی هم می‌داد.
احتمالا من بوی شیر مادر می‌دهم.

واقعاً آن اتفاق افتاد؟ واقعاً چنین سوال‌های ناجوری از اتلس پرسیدم که باید تا یک سال خجالت بکشم؟
اما به نظر نمی‌رسید معذب شده باشد. به نظر می‌رسید از دیدن من خیلی خوشحال شده و آن موقعی که مرا در آغوش گرفت، ناگهان چیزی خفته در وجودم بیدار شد.
اما تازه همین الان فرصت کرده‌ام به دستشویی بروم و حالا که خودم را در آینه می‌بینم، دلم می‌خواهد گریه کنم. لباسم لکه‌لکه است. تمام بلوزم پر از لک‌های هویج است و لاک ناخن‌هایم گویی از ژانویهٔ امسال لب‌پر بوده است.

با وجود آن‌که دو ساعت از زمانی که تصادفی با اتلس برخورد کردم، می‌گذرد، هنوز دست‌هایم می‌لرزد. نمی‌دانم می‌لرزم چون مضطربم یا برای آن است از وقتی رسیدم، آن‌قدر سرم شلوغ بوده است که نتوانسته‌ام چیزی بخورم. حتی پنج ثانیه آرامش نداشته‌ام اتفاق امروز صبح را در ذهنم پردازش کنم، چه رسد به این‌که صبحانه‌ای را که با خود آورده‌ام، بخورم.