«به هوش آمد. زمینِ سفت‌وسخت و بوی گند خون فانی را احساس کرد. بدنش خیلی آرام‌تر از مغزش بهبود پیدا می‌کرد. احساسات مزخرف درونش پیچ خورد و پوستش مثل خاک رسی که در حال خشک شدن باشد، سفت شد

خون فانی که در رگ‌هایش می‌چرخید، در مقایسه با خون خدایی خودش، شبیه لجن بود. خون آیکور۳ در بدنش سوخته و از بین رفته بود.

دوباره در جهان رها شد. هفت سال تمام در سرزمین‌های دور و نزدیک گشته و قلب قاتلان شرور را برانگیخته بود. شعله‌های آتش جنگ را می‌افروخت. از خودش عصبانی شده بود. عصبانی بود که دوباره مرز این بدن را حس می‌کرد… که دوباره به این بدن فانی و ضعیف برگشته بود…

التماس به خدایان باستانی به اندازهٔ کافی بی‌رحمانه و تحقیرآمیز بود. آن‌ها دویست و بیست بار بیشتر از او این فانی شدن را تجربه کرده بودند؛ اما او این‌طور نبود. این بار دیگر آخرین امتحان فانی بودن را می‌گذراند.

حواسش ضعیف شده بود اما آن شهر و پارک بزرگش را می‌شناخت. بوی چمن تازه کوتاه شده با رشتهٔ ضعیفی از فاضلاب شهری ترکیب می‌شد.

از فاصله‌ای نزدیک صدای ترافیک به گوشش می‌رسید. احساس برق‌گرفتگی از اعماق رگ‌هایش بالا می‌آمد. محتاطانه گوشهٔ لبش را بالا کشید. به یاد می‌آورد لبخند زدن چطوری است