جالب‏ترین چیز حرف‏هاى مشترى‏ها بود. هیچ کس نمى‏تواند بدون شایعه پراکنى کلاه بخرد. سوفى در حالیکه سوزن مى‏زد در اتاق کوچکش مى‏نشست و مى‏شنید که مثلاً شهردار دیگر هرگز سبزى نخواهد خورد یا اینکه قلعه‏ى جادوگر هاول دوباره به طرف صخره‏ها رفته، واقعا که این مرد… زمزمه، زمزمه، زمزمه… هنگامى که صحبت از هاول جادوگر بود همیشه صداها تبدیل به زمزمه مى‏شدند، اما به هر حال آنچه دستگیر سوفى شد این بود که هاول ماه پیش دخترى را پایین تپه به چنگ آورده زمزمه‏ها مى‏گفتند: «او ریش آبیه.» و زمزمه‏ها دوباره بلند شدند تا بگویند که مدل موى جین فریر مایه‏ى آبروریزى است. او کسى بود که هیچ وقت حتى علاقه‏ى جادوگر هاول را نیز جلب نکرده بود چه برسد به یک مرد محترم. بعد همه با عجله به زمزمه درباره‏ى جادوگر ویست مى‏پرداختند. سوفى به این فکر افتاد که بهتر است هاول و جادوگر ویست به هم بپیوندند.

بنابراین، وقتى چند ماه بعد، قلعه سیاه بلندى که ابرهایى از دود سیاه از چهار برج بلند و باریکش به هوا برمى‏خواست ناگهان بر فراز تپه‏هاى بالاى مارکت چیپینگ ظاهر شد همه کاملاً مطمئن بودند که جادوگر از ویست بیرون آمده و مانند پنجاه سال پیش قصد دارد مردم را بترساند. مردم واقعا ترسیده بودند. هیچکس تنها بیرون نمى‏رفت بخصوص در شب. چیزى که باعث ترس بیشتر مى‏شد این بود که قلعه در یک جا باقى نمى‏ماند. گاهى اوقات لکه‏ى بلندى در شکارگاههاى شمال غربى بود، گاهى وقت‏ها بر فراز سنگ‏ها در طرف شرق، و بعضى وقت‏ها به پایین تپه مى‏آمد تا در میان بوته‏ها درست بعد از آخرین مزرعه در طرف شمال جاى بگیرد. گاهى مى‏شد حرکت قلعه را به چشم دید که دودى خاکسترى از برج‏هایش بیرون مى‏آمد. براى مدتى همه فکر مى‏کردند قلعه پس از مدت کوتاهى پایین خواهد آمد و شهردار مى‏خواست کسى را براى کمک نزد پادشاه بفرستد.