قانون پارکینسون کتابی است که تا بوروکراسی هست، کهنه نخواهد شد. این کتاب وارونه‌فهمی‌های ما درباره مفهوم دیوانسالاری و کارآیی آن را آشکار می‌کند و با ترکیبی از طنز و طعن و یافته‌های پژوهشی، به ما می‌فهماند که وجود عقلانیت تمام‌عیار یا حتی ناقص در سازمان‌ها یا روال مدیریتی پُر زرق و برق آن‌ها، فریب یا مبالغه‌ای بیش نیست.

قانون پارکینسون، رساله‌ای است که پوسیدگیِ جلال و جبروتِ ساختمان‌های بزرگ و لشکر بی‌شمار کارکنان آن‌ها را به مخاطب می‌شناساند و با طنزی شیرین به ما می‌آموزد که چرا دیوانسالاری حکومتی و بودجه‌هایش از سوراخ سوزن رد می‌شوند ولی از در دروازه خیر.

پارکینسون در این کتاب به ما یاد می‌دهد که چرا وقتی برای به پایان رساندن یک کار، فرصت فراوان و کارمندان پُرشمار در نظر می‌گیریم، آن کار در فرصت مقرر تمام نمی‌شود و چرا کارآیی یک کمیته یا کابینه، به تعداد اعضایش ربط دارد.

نثر پارکینسون و این رسالهٔ کوتاه او یک دوره فشرده و استادانه برای آموزش نقادی، طنز، پژوهش کاربردی و رعایت ایجاز در گفتار و نوشتار است. باشد که از گذشتگان درس بگیریم.