شاید بتوان گفت همجنس گرایی یکی از مسائل دیرپای همه فرهنگ هاست. فرهنگ ما نیز، چنانکه در بسیاری جوامع دیگر، در ساحت های مختلفی از زندگی واقعی و گفتمان عمومی گرفته تا ادبیات، هنر و … دیرزمانی است که با این مساله دست به گریبان است. وجود این مساله اجتماعی با شیوعی که در تاریخ زندگی بشر دارد و داده های تاریخی فرهنگ ملل به آن گواهی می دهد، در جامعه ایرانی امر غریبی نیست، اما آنچه که ذهن پرسشگر به آسانی با آن کنار نمی آید، عدم شناخت کافی و یا حتی عدم تلاش کافی برای شناخت این مساله است. و نبود آثاری که بتوانند ابعاد اجتماعی، فرهنگی، ارتباطی و روانی این مساله را برای خواننده روشن کنند، در کنار وفور آثاری که به پیروی از جریان رایج علوم انسانی غرب معاصر به عادی نمایی و عادی سازی آن اهتمام دارند، ایجاب می کند که از ابعاد گونه گون این مساله، به ویژه بعد روان شناختی آن پرسش گری صورت گرفته و در پی پاسخ باشیم.