امامت، اصل اساسی مکتب تشیع و پیروان اهل بیت پیامبر اسلام(ص) است. این اصل به خاطر اهمیت و تأثیرش در سرنوشت اسلام و مسلمانان و نیز به خاطر ارتباطش با سیاست و قدرت، از همان آغاز مورد توجه مسلمانان بوده و پایۀ انواع مختلف درگیری ها شده است. اگرچه تعریف و تبیین امامت و اثبات و رد مبانی و مسایل آن، همواره مورد بحث و مناقشه علما، محدثان، فقها و متکلمان بوده است، اما به نظر می رسد که موقعیت امروز این موضوع، با وضع گذشتۀ آن از جهات مختلف فرق کرده و فرق دارد و لذا نیازمند نگرش جدید است که بتواند به سؤال های جدید و نیازهای جدید بپردازد.
کتاب فلسفه امامت، با این انتظار و امید تنظیم شده است که در قلمرو امامت در جست و جوی مبانی و مسایل و پاسخ های جدید باشد.
در بخش نخست، امامت را از دیدگاه فلسفۀ مشاء مورد بررسی و تبیین قرار داده؛ از مبانی ابن سینا در تبیین نبوت، برای تبیین امامت هم بهره گرفته شده است. در بخش دوم کتاب، امامت و اوصاف امامان به عنوان حقایق عینی، و نه مفاهیم اعتباری، بر اساس اصول و مسائل حکمت متعالیه تفسیر و تبیین شده است.