وارث از نزدیکان رسول خدا (ص) نبود؛ اما به او نزدیک بود، آن قدر که اهل‌بیت (ع)، او را از خود خواندند. ایمانش که در اوج بود، او را به عروج برد. اهل تدبر، پرسش و تلاش برای یافتن حق و حقیقت بود. نزد آخرین پیامبر خدا (ص) شتافت

آموخته بود، خودش را در خانه برای همسر بیاراید. آراسته‌ترین لباس و خوشبوترین عطر را برای همسر استفاده کند

هرچه در ملکوت خدا نظر کردم، بنده‌ای برتر از علی نیافتم که خدا را به مرتبهٔ او قسم دهم

پیامبر (ص) در خانهٔ امّ‌سلمه بود که فرشته‌ای عجیب با هیبتی خاص بر او وارد شد. گفت: «من صرصائیلم! خداوند مرا نزد شما فرستاده که بگویم نور را به نور تزویج کن.» پرسید: -چه کسی را با چه کسی؟ -فاطمه (س) را با علی (ع). آن گاه خداوند «مَرَجَ الْبَحْرَین یلْتَقیان؛ دو دریا را پیش راند تا به هم رسیدند

پدر تبسمی کرد و گفت: «وقتی سورهٔ توحید را سه بار بخوانی، مانند آن است که قرآن را ختم کرده‌ای. چون بر من و پیامبران پیش از من صلوات فرستی، شفاعت‌کنندگان تو در روز قیامت خواهیم بود و هنگامی که برای مؤمنان استغفار کنی، همه از تو راضی خواهند بود و چون بگویی سبحان‌الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله‌اکبر، گویی حج و عمره بجا آورده‌ای»

بیشتر مهمانان عروسی، اصحاب صفه بودند؛ فقیرترین افراد مدینه از مهاجران و انصار. شکوهی داشت این جشن فقیرانه