امروزه شاهد حضور کم سابقه ی – دست کم – ۲۰ عرفان وارداتی در ایران هستیم. بسیاری از این جریانات ادعای نجات بخشی داشته و پاره ای از آنان به موعودی که البته منجی اش می دانند باور دارند. شناخت گونه های مختلف منجی گرایی در عرفان های كاذب خود مجالی وسیع می طلبد اما آن چه جای تامل دارد اقبال جوانان نسبت به جریاناتی است که برنامه ی ناقص و طرح ناکارآمد خویش را با نماد بهشت آخرالزمان عرضه میکنند کتاب زمینی نو نوشته اکهارت توله چهارده ترجمه به زبان فارسی خورده و کتاب «آینده طلایی اشو تجدید چاپهای متعدد در ایران داشته است. عرفان حلقه ای ها بجای باور به حجت حاضر به شبکه شعور کیهانی اعتقاد داشته و آن را نماینده نام الاختیار خداوند روی زمین دانسته و هواداران خود را به اتصال و ارتباط با این شبکه فرامی خوانند. قانون جذبی ها تجسم خلاق را بزرگترین دکل مخابراتی روی زمین داشته و جهان دلخواه خویش را از راه تصویرسازی ذهنی دست یافتی میدانند به گونه ای که مساعت تکنولوژی فکر را در داخل تأسیس کرده اند. پائولو کوئلیو ماموریت جهان را کشف خروج جهان دانسته و زندگی مطلوب را تنها با تعقیب افسانه شخصی امکان پذیر می داند. شیطان گرایان اگرچه از جهانی سیاه و تاریک سخن می گویند اما بعد از ان که خداوند را برای سامان دادن به وضعیت موجود عاجز معرفی کرده بدون سخن گفتن از علت العلل این سیاهی – که بی اعتنایی طراحان تمدن غربی به دین و ارزشهای و حیاتی است – به دنبال منجی شیطانی (لوسیفر) می گردند. موعودگرایی در مكاتب شرقی همچون بودیسم و هندوئیزم و مکاتب غربی مانند کابالا (عرفان رمزالود یهود هم که شرحی دراز دارد.

وجه مشترک مکاتب بالا این است که جایی برای موعود حقیقی باقی نگذاشته اند. خود را بی نیاز از او نشان داده و حتی انکارش کرده اند بماند که شئون او را به خود نسبت داده و خود عملا بر جایگاهش تکیه زده اند.