تهران که حالا کلانشهری عجیب و بسیار پرجمعیت شده و گذشته از این ها، بیش از دو قرن است بار پایتخت بودن را هم بردوش می کشد. تا پیش از بدل شدن به پایتخت، تقریبا در ادبیات ما غایب است و تصویر و توصیف چندانی از آن در دست نیست و پیداست که از زمان آغاز سلسله قاجاریه است که تهران اهمیتی صد چندان و هویتی شاخص می یابد. در این دویست و اندی سال، تهران تنیده در تاریخ معاصر، رخدادهای فراوان از سر گذرانده و تاب آورده است؛ از انقلاب مشروطه و حضور نیروهای متفقین و کودتای 28 مرداد و انقلاب اسلامی، و جنگ و بمباران و موشک باران، و بحران ها و درگیری های مهم تاریخ ساز سیاسی واجتماعی و بسیار غم ها و شادی های دیگر. شهری که غث و سمین دارد؛ زشتی هایش به غایت هولناک و زیبایی هایش به غایت شکوهمندند، از این رو، جای شگفتی نیست که رد پای تهران را در شعر بسیاری از شاعران کشورمان می توان دید. تهران چه در قالب شهر و چه در قالب نماد، طی این دو قرن و خاصه از نیما به بعد، حضوری مداوم و معنادار در شعر شاعران ایران داشته است. این کتاب منحصر است به بخشی از مضمون مذکور در شعر این دوره یعنی شاعران تهران.