رسول پرویزی قلم خیلی طنز آمیزی داره خصوصا تو داستان قصه عینکم من خیلی خندیدم

بهار شیراز مست‌کننده است. در هوا سکر و مستی خاصی پاشیده‌اند؛ تنفس چنین هوایی حالت نیم‌مستی به آدم می‌بخشد. به نحوی که جام دل، لبریز از عشق و آرزو می‌شود و کارهای مثبت فراموش می‌گردد. بچه‌ها دلشان می‌خواهد به صحرا بروند و در ساقه‌ی سبز گندم و جو نی بزنند. جوانان سراغ عشق‌شان می‌روند و پیران هوس جوانی دارند. در این فصل و در این شهر، صحبت از کار کردن حرف مفت است. لااقل برای محصلان خیلی مفت است. با این حال، همه‌ی ما در آن زندان که نامش کلاس بود با بی‌حوصلگی نشستیم. آن حرارت و شادی حیاط مرد. گویی گرد مرگ بر سراسر محیط مدرسه پاشیدند…