«هنوز چشمانش گرم بود. اشک‌های خشک‌شده مژه‌ها را گره زده بود و دخترک جوان را اسیر خود کرده بودند. به هر مشقتی بود، چشمان سرخ و سوزانش را گشود و با ابری که تمام اتاقش را احاطه کرده بود، روبه‌رو شد

همهمه‌ای از حیاط خانه به گوش می‌رسید. نمی‌دانست صدای قرآن از کجا می‌آید! با گیسوانی که بر صورت پریشانش می‌لغزید، به‌سمت پنجره رفت. پرده را کنار زد و با همان چشمان مه‌آلود، نگاهش به پارچه‌های سیاهی افتاد که دورتادور حیاط را پوشانده بود

مردان سیاه‌پوشی حیاط را قرق کرده بودند. رایحهٔ عود تمام فضای خانه را آکنده بود. چهرهٔ همه‌شان عزانشین بود؛ گویی همگان لبخند را یک‌جا فروخته بودند. پیرمردی در گوشه‌ای از حیاط قرآن‌به‌دست با صوتی حزین و دل‌نشین، یا ایتها النفس المطمئنه را تلاوت می‌کرد. سینی خرما در کنار پیرمرد، میزبان مردان و زنان شده بود.

هُرم آفتاب عرق را بر چهرهٔ درهم‌کشیدهٔ مردان نشانده بود و آنان را بیش‌ازپیش عزادار کرده بود. همه‌چیز کم‌وزیاد شده و عادت هرروزهٔ خود را ترک کرده بود

نه آب حوض مثل همیشه زلال و شفاف می‌نمود، نه ماهی‌ها شناور و شاداب، نه زمین آب‌وجاروشده و نه شمیم گل‌های زنبق و مریم فضای خانه را عطرافشان کرده بود

نه انجیرها چیده شده و نه رختی بر طناب آویزان بود. به‌جای آن، تا چشم کار می‌کرد، رایحهٔ عود و سیاهی و ماتم و گرمای سوزان آفتاب، نقش‌آفرینی می‌کردند.»