تنهایی اندیشه را نمو و روح را عظمت می‌بخشد.

بهرام ساویز که در تاریک و روشن صبح آن روز یعنى لحظه‌اى که زنگ ساعت مسجد عمادالدوله با پنج ضربه متوالى پایان شب را اعلام مى‌داشت با مادرش بدرود گفته و شهر را پشت سر نهاده بود پس از شش فرسخ راه‌پیمایى مداوم اینک موقعى به ده مى‌رسید که که سه بعدازظهر بود. با این وصف و با آن‌که بیش از بیست کیلو بار داشت و تمام راه را در گرماى خرداد ماه پیاده و به‌شتاب پیموده بود ابدآ احساس خستگى نمى‌کرد

بهرام، جوانک نوزده ساله‌اى بود از اهل شهر که چندى پیش از آغاز این داستان با پدرش همراه موج زندگى به دورود که از محال روستایى شرق کرمانشاهان است پرتاب گشته بود تا براى نان خانواده و آتیه‌اى که هر کس به حکم ضرورت زیست دلبسته آن است امیدهاى انسانى خود را آبیارى کنند

استادباشى، این مرد سپیدموى کرمانشاهى که در زمان جوانى مدتى میرابى باغ‌ها و محله‌هاى شهر و حومه را مى‌کرد و به معرفى اهل محل و قبول شهردارى تا همین اواخر شاخص افتخارى آب دولتخانه بود و همیشه در اختلافات بر سر مقسم‌هاى سه‌گانه شهر نظرش حجت بود، بدون تردید چنان کسى نبود که به کارى خارج از حیطه صلاحیتش دست بزند. پسران سردار نصرت، مباشرین و کدخدایان آنها و به‌طور کلى همه رعایاى دورود این نکته را تصدیق داشتند.

استادباشى، خجالت مى‌کشم بگویم، اما خوب این حرفى است که همه مى‌زنند؛ درست است که تو براى کندن این جوى غیر از هشت ماه عرق ریختن یک‌روند تا به حال فقط سیصد تومان پول لقمه کلنگ داده‌اى، هیچ‌کس منکر آن نیست، اما سر مرا ببر و نگو که شیب آن روى به کان و ماکان است. مگر آن‌که تو بخواهى از صیمره آب به سیاهگل بیاورى که البته امر دیگرى است.

حال که این‌طور است یک من و پنجاه انگور یک من گندم.

خان از خنده دست بر دل مى‌نهد و او را از این حماقت مسخره مى‌کند و مرد پاسخ مى‌دهد :

ــ ارباب، یارعلى‌بیگ باید دستش در یک و پنجاه باشد.

و این گفته از آن پس در محال دورود ضرب‌المثل مى‌گردد.