تو اعتقاد داشته ای رجال بزرگ برابر میکروفون ها هرگز خونسردی شان را از دست نمی دهند و تو هرگز برابر میکروفون ها خونسردی ات را از دست نداده ای. ولی حالا چه؟ امشب چه طور؟

تو اعتقاد داشته ای کارهای بزرگ را کسانی انجام داده اند که از انجام کارهای بزرگ نترسیده اند و اعتقاد داشته ای و داری که کارهای بزرگی انجام می دهی. تو اعتقاد داشته ای سیاستمداران بزرگ برابر دوربین ها تبسم شان را حفظ می کنند و تو هم همیشه تبسم کم رنگت را حفظ کرده ای.

می دانی عمل بر ترس غلبه خواهد کرد؛ فقط عمل. می دانی باید درباره ی ترس و تشویش هایت بیشتر بدانی. می دانستی نمی توانی از آن ها فرار کنی، ولی خواسته ای نخست وزیر بمانی و از آن سیاست پیشگان همیشه خونسرد به نظر برسی، از آن آدم های پارلمانی قوی پنجه.

تو در این شب یخ زده ی زمستانی روی این تخت چوبی روسی غلت می زنی و غلت و از خودت می پرسی، دشمنانم کجا کمین کرده اند؟ می پرسی و می پرسی، ولی پاسخی پیدا نمی کنی. تو می دانی فکر کردن بر ترس غلبه نخواهد کرد.

تو حسنعلی منصور می دانی دشمنان پرشماری داری. تو حسنعلی منصور بسیاری از دشمنانت را می شناسی و خیلی هاشان را نمی شناسی و هرگز هم نخواهی شناخت. تو حسنعلی منصور نام خیلی از دشمنانت را به خاطر سپرده ای و نام خیلی هاشان را نشنیده و هرگز هم نخواهی شنید.

تو حسنعلی منصور هستی، نخست وزیر ایران. تو می دانی تشویش، قدیمی ترین و قوی ترین احساس بشر بوده. می دانی قدیمی ترین و قوی ترین نوع ترس، ترس از ناشناخته هاست.