داستان جذابی داره.
کیانوش نگاهش را گرداند توی سفره. پارچ پلاستیکی قرمزرنگ آبدوغ را گرفت کف دست. تا جلوی دهانش برد. اما بعد نگاه کرد به مادرش و پارچ را گذاشت روی سفره. یک کاسهٔ رویی اضافه را از کناردست مادر برداشت. از پارچ، آبدوغ ریخت و یک‌نفس سر کشید. با آستین، به دهانش کشید: «آبجی‌خانوم! درسته بابای من سمساره و بابای پرویز، خان و زمین‌دار و فئوداله و از این‌جور فرمایشات؛ با این حال، من و پرویز یه جورایی با هم نداریم!»