اولین و مهم‌ترین فصل خونین مبارزه در عاشورای ۱۵ خرداد رقم خورد. در ‌۱۵ خرداد ۱۳۴۲ مقابله با گلولهٔ تفنگ و مسلسل شاه نبود که اگر تنها این بود مقابله را آسان می‌نمود. بلکه علاوه بر آن، از داخل جبههٔ خودی، گلولهٔ حیله و مقدس‌مآبی و تحجر بود؛‌ گلولهٔ زخم زبان و نفاق و دورویی بود که هزاربار بیشتر از باروت و سرب، جگر و جان را می‌سوخت و می‌درید.

راستی اگر کسی فکر کند که استعمار، روحانیت را با این‌همه مجد و عظمت و نفوذ تعقیب نکرده و نمی‌کند، ساده‌اندیشی نیست

نگاه واپس ماندهٔ حوزهٔ علمیهٔ قم، فلسفه و عرفان‌گویی و شعرسرایی امام را برنمی‌تافت. چنان‌که وقتی خبر سرایش بیت «سزد ز دانهٔ انگور سبحه‌ای سازم/ برای رفتن میخانه استخاره کنم»، به آیت‌الله حائری یزدی دادند و گفتند: «دیگر بی‌دینی‌ای نمانده آقا روح‌الله نکرده است! فلسفه که می‌گوید؛ اهل عرفان هم که هست؛ این هم از شعرش! می‌خواهد از دانهٔ انگور تسبیح بسازد و برای رفتن به میخانه استخاره کند! او را از حوزه بیرون نمی‌کنید

تأخیر در رسیدن به همهٔ اهداف، دلیل نمی‌شود که ما از اصول خود عدول کنیم. همهٔ ما مأمور به ادای تکلیف و وظیفه‌ایم؛ نه مأمور به نتیجه. اگر همهٔ انبیا و معصومین (علیهم‌السلام) در زمان و مکان خود مکلف به نتیجه بودند، هرگز نمی‌بایست از فضای بیشتر از توانایی عمل خود فراتر بروند و سخن بگویند و از اهداف کلی و بلندمدتی که هرگز در حیات ظاهری آنان جامهٔ عمل نپوشیده است، ذکری به میان آورند.

به اندازه‌ای که در پدید آمدن این کتاب نقش دارم، آن را تقدیم می‌کنم به سردار سرافراز سپاه اسلام و پرچمدار مقاومت، سرلشکر پاسدار حاج قاسم سلیمانی که کوه‌ها و دشت‌ها را در جستجوی شهادت می‌پیماید

واقعاً روحانیت اصیل در تنهایی و اسارت خون می‌گریست که چگونه آمریکا و نوکرش پهلوی می‌خواهند ریشهٔ دیانت و اسلام را برکنند و عده‌ای روحانی مقدس‌نمای ناآگاه یا بازی‌خورده و عده‌ای وابسته که چهرۀشان بعد از پیروزی روشن گشت، مسیر این خیانت بزرگ را هموار می‌نمودند.‌ آن‌قدر که اسلام از این مقدسان روحانی‌نما ضربه خورده است، از هیچ قشر دیگر نخورده است و نمونهٔ بارز آن مظلومیت و غربت امیرالمؤمنین (ع) که در تاریخ روشن است.