… رخدادها چگونه می‌بایست ناگاهان در پندار کسی شکل بگیرد؟ بی‌تردید هر نویسنده دست‌پرورده و مخلوق خود را دوست می‌دارد و بر این یقین پای می‌فشرد که راز و رمز، بخشی از جادوست و در این‌باره نیز به هیچ شرح و بیانی نیاز نیست.
پندارها، از دیرباز با آدمی همراه بوده؛ پیوسته در گوشِ روان به پچپچه سخن گفته و آرام و سبکبال از جهانی روشن و نرم، و آفریدگانی حرف می‌زند که با اندوه، شادی‌ها، پیروزی‌ها و نامرادی‌ها آنجا حضور دارند.
… او حداقل با خودش صاف و صادق بود و از چنان شجاعتی برخوردار که با واقعیتِ بی‌معنا بودنِ زندگی رویاروی شود.