وقت حرف است، سخنرانی می‌کنیم؛ ولی وقتی باید وارد گود شویم، برای باورهایمان هزینه نمی‌کنیم و حاضر نیستیم از خودمان مایه بگذاریم؛ اما از بیت‌المال خیلی راحت مایه می‌گذاریم.

کاری که می‌کنی، شغلی که راه می‌اندازی هم بخشی از تربیت توست. پس حتماً خدا برایت برنامه دارد. خدا برایت جایگاهی در نظر گرفته. تو که راه بیفتی و پا در مسیر بگذاری، به‌مرور با نشانه‌هایش راه درست را نشانت می‌دهد.

از قرآن فهمیده‌ایم، می‌گوید رزقتان دست من است، من ربّ شما هستم. پس ما به همین‌ها عمل کنیم، آن روزی هم تأمین می‌شود. پس چیزی که باید دنبالش باشیم و نگرانش باشیم، همین دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی است. منتها ما اگر به وظیفه‌مان درست عمل کنیم، آن موفقیت اقتصادی هم دنبالش می‌آید.

امروز دیگر کسی نمی‌آید همهٔ لوازمی را که نیاز دارد، خودش بسازد. داستان این است که شما در سیر تکنولوژی، اگر بخواهید بگویید من می‌روم و از صفر شروع می‌کنم، درست نیست. باید تا آنجایی که شرکت‌ها و دانشمندان دیگر رفته‌اند، بروید و پایتان را روی دوش آن‌ها بگذارید و بروید بالاتر؛ وگرنه تکنولوژی جلو نمی‌رود. مثلاً امروز اگر بخواهید در کشور هواپیما بسازید، می‌روید از هواپیمای برادران رایت شروع می‌کنید؟ نه! می‌بینید که امروز چه کارهایی را انجام داده‌اند و از آنجا جلو می‌روید. این به این معنی نیست که شما کار خودتان را کپی کرده‌اید. شما از آن تکنولوژی استفاده کرده و کار خودتان را بالاتر برده‌اید.

اصلاً عادت کرده‌ایم همه‌چیز را خیلی زود بفهمیم؛ یعنی وقتی هم قبول می‌کنیم خدا برای ما برنامه‌ای دارد، می‌خواهیم خیلی زود بفهمیم خدا برایمان چه برنامه‌ای دارد. من فکر می‌کنم باید راه بیفتیم و با پیام‌ها و با نشانه‌ها جلو برویم تا به‌مرور، برنامهٔ خدا را هم بفهمیم. شاید هنوز ظرفیتش را پیدا نکرده‌ایم. باید به‌مرور و در مسیر، ظرفیتش به وجود بیاید تا خدا هم برنامه‌اش را نشانمان بدهد. تازه این‌طوری لذتش هم بیشتر است. هیجان و شگفتی بیشتری دارد. در این نگاه، مبنای موفقیت عوض می‌شود. موفقیت، پول یا مقام بیشتر نیست. کسی توفیق بیشتری دارد که بیشتر با خدا گره خورده باشد. توجه بیشتری به پیام‌ها و نشانه‌های الهی داشته باشد. بعد دیگر به‌دنبال تسخیر دنیا نیستی.

حالا که برمی‌گردم به تجربهٔ نصب دستگاه‌ها نگاه می‌کنم، گاهی از جسارت و نترسی خودم وحشت می‌کنم؛ اما آن روز فقط به این فکر می‌کردم که این کار باید انجام بشود، پس انجام بشود. اگر هم قرار است انجام بشود، چرا من انجامش ندهم؟ این است که می‌گویم همیشه نمی‌توانی بدون خطرکردن حرکت کنی. بالاخره یک روزی یک جایی می‌رسد که یا باید تن به خطر بدهی و ریسک کنی و این می‌شود مسیر رشدت. یا می‌ترسی و دنبال این هستی که بدون هزینه‌دادن و بدون خطرکردن فقط سر سالم از این مرحله به در ببری. این می‌شود که متوقف می‌شوی و بعدها همین می‌شود عامل عقب‌گردت.