«تمنا»، آینده شناسی جامعه منتظر جهانی است.

تمنا از آن دسته کتاب هایی است که توانسته است باورهای سنتی و دانسته های ارثی خواننده را به لرزه دربیاورد و خواننده را به این اندیشه وادارد که به راستی من در دنیای امروز چگونه باید زندگی کنم و انتظار و مهدویت چگونه باورهای ما را شکل می دهد و دنیا را آن گونه که تاکنون به آن نمی اندیشده ایم تغییر خواهد داد.

پیش درآمد این کتاب گویا می خواهد شوکی به خواننده وارد آورد و با خواندنش، همان حالتی به او دست می دهد که وقتی قرار است از ارتفاع هجده متری درون استخر رها شود. «من نیز زمانی، چون دیگر شیعیان، گمان می کردم بخش اعظم کارهای زمین مانده ی دنیا، پس از ظهور حجت حق، به دست آن حضرت سامان خواهد گرفت و ایشان با اعجاز و عصای موسوی، طریق البحر خواهد ساخت؛ همه ی گرفتاری ها و شرارت های بشر را یک شبه برخواهد چید و دشمنان اسلام و مسلمین را یک جا و درجا درهم خواهد کوبید. پس از آشنایی با تاریخِ منتظران، از جمله یهودیانِ بنی اسرائیل، دریافتم که سنّت تغییرناپذیر خداوند بر این نیست که بدون اراده ی همگانی مردم و تلاش آنان، تقدیر آنان را رقم زند.»

نویسنده قصد ندارد داوری کند و گویا خود کناری نشسته تا مخاطبش آنچه را که می فهمد مزمزه کند و درکش کند. کتاب تمنا، در هفت گام مباحث مهدویت و انتظار را پی گرفته است: دروازه ورود، دعوت به ماجرا، نقشه راه، سرگشتگی، ورود به تاریکی، اکسیر نجات، دوباره زندگی.

گام های خوف انگیز و رجاآفرین این کتاب به خواننده را به این اندیشه می برد که ممکن است تو با همه ی ادعاهایت از آنانی باشی که تنها چشم به راه نشستند و پس از ظهور همه چیز را مطابق خواسته و میل خود طلب کردند…
تمنا، یک نگاه دقیق، جسورانه، علمی، مستدل و با روایتی روان و موزون است که با پرداختن به تاریخ تطبیقی انتظار و مقایسه ی دوران غیبت و حیرت، با تاریخ انتظار بنی اسرائیل در قرآن، خواننده را ساعت ها درگیر این چالش و اندیشه می کند که به راستی امتحان نهایی زندگی من کی و چگونه خواهد بود؟

نویسنده با بهره گیری از آیات و روایات، انتظار برخی منتظران را به چالش می کشد و روزگاری را تصویر می کند که مهدی باوران و منتظران با علائم و نشانه های و ظلم های بسیار به شیعیان جهان به قطعیت ظهور را طلب می کنند ولی شاید این تمنا ناشی از ناآگاهی و کم توانی و کم صبری و حتی بی مسئولیتی است که نسبت به جامعه ی خود دارند و همه کارها را به عهده ی امام زمان می گذارند و این تنبلی و بی بصیرتی خود را حمل بر یک جامعه ی خراب و فاسد می کنند. این دسته منتظران شاید منتظر آن اند که حضرت مهدی با ظهورش آنان را به مسئولیت و ریاستی دعوت کند.

نویسنده پس از بررسی آیات و روایات به این نتیجه می رسد که « جامعه ی جهانی، سقوط همه گونه حکومت بشری را به چشم دیده و به خوبی دریافته که تا مردم به اندازه ای از عقل و توان نرسیده باشند که صلاح خویش را بفهمند، کسانی از صندوق های رأی بیرون می آیند که اکثریتِ جاهل خواسته اند. زمین خوردن دموکراسی، بی رشد عقل و بدون اصلاح تمنّاهای نفسانی، قطعی است. در این جامعه این باور در حال رویش است که باید برای رشد عقول مردم گام برداشت. این نیز با خواست زمامداران و ثروتمندان و مستکبران دنیا، که سروری شان در جهل مردم است، ضدیت مستقیم دارد؛ و همین نشانه ی روشنی است برای فهمیدن آن که بشر هم باید به رشد عقلی برسد و هم نیازمند زمامدار برگزیده ای از سوی خداست که به عصمتش تکیه کند و خود را به او بسپارد. زمامداری که با اتصال به وحی و تأییدات خداوند، یکپارچه بر زمین حکم براند و گنج های زمین را نه در خدمت فرقه ی خویش که در خدمت «همه ی بشر» به کار گیرد.

جامعه ی جهانی پرتجربه امروز، منتظر است؛ منتظر نظامی نو، بی کم وکاست، آرامش آفرین، زندگی ساز. این جامعه، دنیایی را تمنّا می کند که از بزرگان و معصومان(ع) برای ما ترسیم کرده اند.»

رضا مصطفوی، پیش از این نیز با همین روش و سبک، در کتاب التیام، به فرجام شناسی جریان های تاریخ پرداخته بود که با استقبال خوبی روبه رو شده بود.