بهار آمده و رفته بود. نه مثل همیشه دست و دلباز که تنگ‌دست و بخیل. تمام جالیزها و گندم زارها خشک شده بودن. مأموران«مأمون» فرصت خوبی یافتند تا چهره‌ی امام رضا(ع) را در بین مردم تیره کنند… شب از راه رسید. پیامبر(ص) و امیرمؤمنان به خواب امام آمدند. پیامبر(ص) به امام فرمودند: «فرزندم تا روز دوشنبه صبر کن! آنگاه از پیشگاه خداوند طلب باران کن…» …وقتی مردم به خانه‌هایشان رسیدند، ناگهان آسمان غرید. ابرها بی‌محابا گریستند. حالا مأمون از پشت پنجره‌ی قصر، با خشم زیاد به باران خیره بود.