هرچند گناه کردن خیلی بد است، ولی خود ارتکاب گناه می‌تواند زمینه‌ای باشد که اگر با توبه همراه شود، بهرهٔ بزرگی به انسان برساند که همان شکستن خود است.

یکی از بزنگاه‌هایی که چشم باعث خرابی انسان می‌شود، حس کنجکاوی است. کنجکاوی یکی از پشتوانه‌های نگاه است که چشم را به کارکرد بدش نزدیک‌تر می‌کند. به صورت طبیعی نوعی کنجکاوی در وجود انسان هست که سبب می‌شود انسان به هر چیزی نگاه کند. همین کنجکاوی انسان را گرفتار نگاه حرام هم خواهد کرد. به این سادگی که نمی‌توان تعفّن نگاه حرام را درک کرد تا خود را متقاعد کنیم که از آن چشم بپوشیم. اما یک راه عملی برای جلوگیری از نگاه حرام این است که کنجکاوی نکنیم. باید در مقابل کنجکاوی بی‌دلیل خودمان بایستیم و بگوییم که اصلاً نمی‌خواهم از همه چیز باخبر باشم!

امیرالمؤمنین (ع) هم می‌فرماید: «شما به عمل به چیزهایی که می‌دانید محتاج‌تر هستید از دانستن چیزهایی که نمی‌دانید.»

اگر از علت دین‌داری من سؤال کنند، می‌گویم: «من از ترس جهنم و عذاب قبر است که دین‌داری می‌کنم!» ولی اولیای خدا، از بس خدا زیباست دین‌داری می‌کنند. جهنم و قبر هم هست، ولی آن دلیلی که آنها را وادار به دین‌داری می‌کند، زیبایی خداست. جهنم آنها هم جایی است که از دیدن زیبایی خدا محروم باشند.