این رمان مخاطب را به دنیاهای موازی می کشاند، دنیای دختر سرهنگ، دنیای یک دانشجوی سیاسی، دنیای یک جاسوس سرخورده، دنیای خود نویسنده و دنیاهای دیگر. جادو، افسانه، اساطیر ایرانی و بومی، و بر خلاف آنچه که در رمان های فانتزی معمول رایج است، در جسم زندگی واقعی مردم داستان حلول می نماید و با درونمانه های اصلی داستان ارتباط پیدا می کنند.
در این رمان، در کنار طرح مسائل درونی انسان ها و درونمایه اصلی که تنهایی انسان های دردمند در جامعه مدرن را حکایت می کند، برخی مسائل سیاسی نیز طرح شده است، از جمله: جدایی بحرین، جزایر سه گانه به خصوص ابوموسی، گروه سیاسی بهمن حجت و کاترین عدل، واقعیت پاتریک علی پهلوی و برخی موضوعات دیگر در گستره زمانی وسیعی از گذشته های خیلی دور تا سال های اخیر. این رمان در همان فضای «کلاه جادویی و مجسمه مسی» نوشته شده، یعنی با رئالیسم جادوییِ بومی و سعی کرده با استفاده از این شیوه نوشتن، مرز میان خود و شخصیت های رمان و حتی خواننده را بردارد. به کارگیری چنین تکنیکی سبب می شود که آنچه تا لحظه مطالعه داستان برای خواننده خلاف عادت جلوه می کرده، عادی شود.