هانا انگار که پیله­اش را بشکافد،سر از کیسه­ی چرمی بیرون آورد،بال زد و نشست دم غار.سرآستین­های گجی آبی­اش توی باد تاب می­خورد.شوان ترسیده و بهت زده نشسته بود روی سنگ­های سفید کف غارو بال زدنش را تماشا می­کرد.تولد پروانه­ای تازه و نورسته از میان پیله به همان ظرافت و تردی!هومان پایین غار ایستاده و چشم­هایش از تصویر شکفتن هانا پر شده بود.هانا لایه لایه پوشال­ها و پتوها را از دور خودش باز کرده و از میان کیسه­ ای چرمی سربیرون آورده بود.آمدنش از میان آن لایه­ها،به گل رز آبی­ای می­مانست که توی آن صبح سرد برفی آذر شکفته باشد؛به همان عجیبی و زیبایی