برای ساعت‌ها به هیچ خیره شد، همان طور که دکتر ویلدر عادت داشت بگوید: «خاموش شد». در یک لحظه توانست صدای پنی را بشنود که انگار داشت از فاصله‌ای دور می‌گفت: «اون خاموش شده». جیدن به بیرون خیره شده بود. گاهی اوقات، چند روز خاموش می‌شد. نمی‌شد پیش‌بینی کرد که این خاموشی ممکن است چقدر طول بکشد.

در واقع، دکتر ویلدر سه کتاب دربارۀ جریان الکتریسته خواند تا بتواند با جیدن در این باره حرف بزند. او جیدن را وادار کرد تا هر هفته تمرینات رفتاری انجام دهد؛ مثلاً قرار بود هر روز به یکی از خوبی‌های پنی و استیو فکر کند و هفته‌ای یک‌بار یکی از خوبی‌هایشان را به آن‌ها بگوید. جیدن فکرش را نمی‌کرد که به همین دلیل است که دست از آتش‌افروزی برداشته، اما به هر حال، دست از این کار کشیده بود.

هوا بارانی بود، برای همین آن‌ها باسرعت از در خارج شدند و به‌سمت ماشین رفتند. جیدن همیشه وسط صندلی عقب ماشین می‌نشست؛ در نتیجه، اگر کسی از یک سمت می‌‌آمد و سعی می‌کرد او را بیرون بکشد تا به پرورشگاه یا جای دیگری ببرد، فرصت داشت از در دیگر ماشین فرار کند.