«حکومت‌ها با غرض‌های متفاوت تشکیل می‌شده‌اند. این غرض‌ها و هدف‌ها می‌تواند در سه مطلب خلاصه شود:

۱. ایجاد امنیت، پاسداری؛

۲. ایجاد رفاه عمومی بر اصل عدالت و مساوات و با توجه به بهداشت و فرهنگ و کار و تولید و خوراک و پوشاک و مسکن و پرستاری؛

۳. شکوفا کردن استعدادهای انسانی و تشکیل جامعه انسانی به‌خاطر برقراری امنیت و رفاه و تکامل و تعالی.

هنگامی که مسائل اجتماعی و نیازهای جامعه این‌قدر گسترده نبود، افراد اجتماع با همکاری خود و با پشتکار خود می‌توانستند نیازهای زندگی خود را فراهم کنند؛ ولیکن بر اثر تجاوزها و تعدی‌ها و لشکرکشی‌ها و غارت‌ها و چپاول‌ها محتاج به فضای آرامی بودند و نیازمند پشتوانه‌ای بودند که آنها را پاسداری کند تا آنها به کار خود ادامه دهند و نیازها را به سر آورند.

اینجا بود که سراغ پهلوان و سرداری نیرومند می‌رفتند و با او قراری می‌گذاشتند. برایش کاخ و حرم‌سرا و بند و بساطی راه می‌انداختند؛ غذا و مایعات هم می‌دادند و فقط توقع داشتند که آنها را از دشمن‌ها حفظ کنند و نگهداری بنماید و بلای جانشان نباشد

مادام که این قرارداد حفظ می‌شد، سپاه نیرومند و پاسداری کامل انجام می‌گرفت؛ مالیات‌ها هم سرازیر بود و سور کوک می‌شد؛ اما اگر این اصول، عملی نمی‌گردید و امنیت به‌دست نمی‌آمد، در نتیجه کارها به رکود می‌رسید و سرمایه‌ها مخفی می‌شد و در نتیجه مالیات‌ها پرداخت نمی‌گردید و خراج در خزانه نمی‌آمد

بخت‌برگشته حاکم مجبور بود که به زور متوسل شود و مالیات بگیرد و یا چپاول کند و پدر دربیاورد و بشود بلای جان مردم. و در همین وقت بود که برایش قدّاره می‌بستند و دنبال فریدونی می‌دویدند و عاقبت از میان برمی‌انداختندش.

خلاصه در آن اجتماع‌ها که حتی تا هفتاد سال پیش ادامه داشت، غرض از حکومت، همان ایجاد امنیت و پاسداری از منافع ملت در برابر غارتگرها و چپاول‌گرهای داخلی و خارجی بود.