تفکر متافیزیکی، زیبایی را نوعی ذات استعلایی می­شمارد که در جهان متافیزیک وجود دارد و وظیفه انسان، تقلید، تبعیت یا بازنمایی. فیزیکی آن است. رویکرد دیگر به زیبایی، رویکردی است که زیبایی را تنها رابطه چند سویه میان طبیعت و انسان وکنش­هایی متقابل میان این دو می­داند که فرهنگ، در گسترده­ترین مهنای آن، زاییده آن کنش­هاست. در این برداشت، زیبایی نه ذاتی بلکه حاصل «تناسب» هایی است کارکردی یا در دیدی گسترده­تر، حاصل نوعی سودمند است و از این­رو معنای آن متغیر و تابعی است از کارکرد اجتماعی یا روانی هنر.