انسان مثل فسیلی که در خاک است لایه های مختلف گذشت زمان را نشان می دهد، مثلا آثار و بقایای عصر اساطیر در او کاملا هویداست. درون انسان، خواب های او، نقاشی هایش و امثال این ها نشان دهنده فضاهای ترسناک عصر اساطیر است. آدمی هنوز از تاریکی و تنهایی و زمستان و رعد و برق و امثال این ها می ترسد و همان انسان غارنشین ترسان عصر اساطیر می شود. در زیر دوش آب، در شنا کردن در دریا و موقعیت هایی از این دست دچار توهم می شود. در ضعف و گرفتاری و بیماری به عوامل متافیزیکی پناه می برد و به سحر و جادو و افسون دل می بندد. ناخوداگاه ما هنوز با بسیاری از قوانین عصر نخستینه ها عمل می کند.
مراد ما از اسطوره در اینجا با توسّع و مسامحه اعتقادات و واکنش های مردم قبل از دوره دانش و خط و تاریخ است، یعنی عصر دانش های ابتدایی، دین بدوی و توجیهات خیالی.