بعد از شکسپیر، نمایشنامه های هیچ نمایشنامه نویسی در تاریخ به اندازه کارهای ایبسن روی صحنه نرفته است. نظریه پردازان تئاتر و اجرا، از شلگل تا محققان معاصری چون مارتین پوشنر و فردی روکم، بر ساختارگفت وگومحور مشترک میان تئاتر و فلسفه تأکید می کنند و بی گمان پیوند نیرومند و البته نه همیشه آرامی را بین این دو پیش چشم می اورند.
هدا گابلر و شخصیت اصلی اش جان به لب رسیدگی انسان قرن نوزدهم را با مهار دقیق عناصر درام و با شعری برخوردار از دقتی سرد ثبت کرده است. به همین دلیل، همواره فیلسوفان را از زمان ایبسن تا زمانه ما مجذوب خود کرده است.
هریک از نویسندگان مقاله های کتاب حاضر در واکنش به جنبه های فلسفی عمیق و جذاب هداگابلر از پس زمینه و حوزه مورد علاقه فردی خویش بهره می جوید و بدین سان این کتاب طیف وسیعی از موضوعات را در کار ایبسن برجسته می کند و به بحث می گذارد.