ارکیده های من

هوای غروب هوس پیاده­روی به سرم انداخت. بی­هدف راه افتادم. پاییز شده بود. باران نم نم می­بارید و چراغ­ها کم کم روشن می­شدند. روسری­ام خیس شده بود. یک نفر کنار گوشم گفت: «سلام». برگشتم و زل زدم توی چشم­هایش. نمی­شناختمش. زد زیر خنده گوشواره بهش می­آمد. گفتم: «چقدر عوض شدی» پناه بردیم به کافه­ای پر از دود سیگار، پناه گرفتنمان از باران بود یا از سیل کلمه­هایی که مشتاق گفتنشان بودیم؟ نمی­دانم. نشستیم و حرف زدیم و او گفت و گفت محو تماشا بودم. عاشق حرف­هایش شدم. عاشق چیزهایی که تعریف می­کرد. گفتم: «می­شه اینایی رو که گفتی بنویسم؟» برای چی؟ شاید یکی مثل من هنوزم از این­جور چیزا خوشش بیاد. لبخند زد آرام و متین. حالشو اگر داری بنویس. چند ماه طول کشید تا اسم او را گذاشتم افسانه. حرف­هایش را نوشتم و اسم حرف­هایش را گذاشتم ارکیده­های من. سه پاییز دیگر هم گذشت تا ناشری قبول کرد این حرف­ها را چاپ کند.نمی­دانم الان که تو این کلمه­ها را می­خوانی چه فصلی از سال است. اما می­دانم تو هم ارکیده­های عزیزی داری که باید مراقبشان باشی. هر ساعتی از هر فصلی که باشد، حواسمان باشد به ارکید­هایمان.