ولی تو بمان، ای گیره کاغذ
تو بمان، ای کش لاستیکی
ای هماره حافظان نظم و منطق و ادراک
اداره ی پدرم
مشتری ما خود آمریکا بود و کارمان بازاریابی افسانه ها. نوید آمریکا برای ما چیزی بیشتر از بارکدخوان و موجودی انبار بود. آمریکا برای ما گروه های موسیقی زیرزمینی بود و سال هایی که به جوانی باختیم. همه مان امیدوار بودیم با همین ها بتوانیم جلوی حسرت خوردن مان در آینده را بگیریم.
کارمندی که فاکنر می خواند
بیشتر روزم را در تخت و در حال کار با لپ تاپی می گذرانم که گذاشته ام روی شکمم ولی اگر بدانید چقدر دلم لک زده برای یک کم روابط انسانی، یک ذره از آن غیبت های مخصوص اداره، یک ملاقات پنهانی کنار دستگاه قهوه ساز، یک برش عمیق با کاغذ -که حقم بوده- تا یادم نرود هنوز زنده ام.
حسرت اداره
اتاق کار” در یازده روایت از ژانرهای گوناگون، جهان‌های مختلفی را بازنمایی می‌کند و تأثیر محیط کار، روابط کاری و نقش شغلی که انتخاب می‌کنیم بر “آدمی که می‌شویم” را یادمان می‌اندازد. فضای کار همیشه در حال دگرگونی است اما به رغم همه‌ی این تغییرات، خود ما فرقی با اجداد اولیه‌مان نداریم؛ کماکان در همه‌ی شغل‌ها و اتاق‌های کار دنبال پیدا کردن نقش‌مان در غار زندگی هستیم.