پس نگهبان راست گفته بود که او رئیس است. آقای رئیس به ما تعارف کرد که بنشینیم روی مبل‌هایی که جلوی میزش چیده شده بود. خودش هم رفت و پشت میزش نشست و رو کرد به سوسن که صورتش از سرما سرخ شده بود.
– خانم‌کوچولو! می‌دانی برای چه آمده‌ای اینجا؟

– بفرمایید برویم اتاق من ببینیم چه شده.
آقای جنگل‌بان جلو رفت و ما هم پشت‌سرش. از همهٔ اتاق‌های ساختمان گذشت و رفت توی آخرین اتاق. پیش از آنکه وارد اتاقش بشویم، پلاک روی دیوار کنار در را خواندم، نوشته بود: «رئیس ادارهٔ جنگل‌بانی».

جنگل‌بانی که ما را آورده بود داخل، از پشت‌سر، جلو آمد و گفت: «من بهشان گفتم بیایند داخل. هوا سرد است. گفتم خدای‌ناکرده بیمار نشوند.»
خاله لبخندی زد و از سر رضایت و خوش‌حالی گفت: «خیلی لطف کردید. من هم دلواپسشان بودم.»

حس کردم چه آقای مؤدب و مهربانی است. نگاهی به موهای جوگندمی و مرتبش انداختم و حس کردم می‌شود به او اطمینان کرد. با دست ما را به‌سمت ساختمان راهنمایی کرد و خودش پشت‌سر ما راه افتاد. وارد ساختمان که شدیم مامان و خاله و علیرضا را دیدیم که هنوز همان جلو ایستاده‌اند. مامان تا چشمش به ما افتاد، تشر زد: «چرا آمدید تو؟ مگر نگفتم همان بیرون بمانید تا ما بیاییم.»

– آهان! شما دختران آن باجناق‌ها هستید. چرا اینجا ایستاده‌اید؟ بیایید برویم داخل.
– مادرم گفته نیاییم داخل.
– اینجا سرما می‌خورید دخترم. همراه من بیایید. عیب ندارد.

مردی با رخت جنگل‌بانی از ماشین جنگل‌بانی پیاده شد و وقتی من و سوسن را دید، آمد نزدیکمان ایستاد. دست کشید به سر سوسن و از من پرسید: «اینجا چه‌کار می‌کنید؟»
– پدرانمان را دیروز در مرال‌باد دستگیر کرده‌اند و آورده‌اند اینجا.