به عنوان رشته ای دانشگاهی ، مطالعات ادبی عموما مروج برخوردی سرد و انتقادی با آثار نوشتاری است. حاصل این شیوه برخورد نیز ارائه نقدها ،تفاسیر و تحلیل های روشمندی بوده که پژوهشگران ادبی در اختیار خوانندگان به اصطلاح جدی قرار داده اند و می دهند. در این بین آنچه تا حد زیادی مغفول مانده ،تمرکز بر همه آن چیزهایی است که در گام نخست آثار ادبی را از گذشته تا کنون ، برای مخاطبان جذاب ساخته و از دیر باز شوق خواندن را در آنان برانگیخته است.
در چنین وضعیتی ، آدمی همان است که می خواند فرا خوانی است برای مواجهه گرم و زنده با ادبیات ، مواجهه ای سرتاسری و پرشور که مقصود آن نه برآوردن این یا آن هدف جزئی ، بلکه افزودن بر کیفیت و غنای زندگی د ر تمامیت آن است. برای نیل به این منظور ، خواننده باید بیش یا پیش از اتخاذ موضعی با فاصله در برابر متون ادبی ، اعم از داستانی و نا داستانی ، با متون مورد اشاره عمیقا درگیر شود تا به مرز یگانگی با آنها برسد و آدمی همان است که می خواند ، به عنوان کتابی راهنما مملو از مثال ها و راهبردهایی است که در عمل این نوع خواندن درگیرانه و ماهرانه را آموزش می دهد و به پرورش و تیز کردن قوای شناختی ادراکی و عاطفی به عنوان کلیتی واحد اهتمام می وزد.