صدایی زنانه گفت: «مادرم می گفت: با این هوا که در سر داری عاقبت به همسری شاه می روی و من خواستم که از زوجات شاه باشم.» اولین کلمه را که گفت لرزه ای کوتاه، آمیخته با لذتی ناشناخته. به جانم انداخت. صاحب صدا فقط می توانست همان زنی باشد که آن شب مسخ مان کرده بود.
جمله اش را که تمام کرد چادر سیاهی دیدم که چرخ زنان در روشنایی چراغ دیواری قرار گرفت. چند دور گرد مجسمه ی ناصرالدین شاه گشت تا عاقبت نشست و دست ها را روی ران های مجسمه گذاشت.
بعد ادامه داد: «از شمارگان صیغه¬های محترمه بودن چنگی به دل نمی زد نیت کرده بودم از زنان عقدی همایونی باشم.» سرش را بالا آورد تا به صورت مجسمه نگاه کند که گوش واره های بلندش پایین افتاد. شکل قطره های اشک بود. گفت: «می-خواستم تا آن جا طرف میل شاه باشم که نقدینه و جواهرآلات و حتی خوراک شاه به دست من باشد.»