عطیه گفت: «اما آن‌ها هنوز در شهرند.»
یوسف گفت: «اما از دیروز، دیگر جرئت نمی‌ کنند که خیلی در شهر پیدایشان شود و کسی هم آن دوروبر، دیگر مست نمی‌ شود.»
عطیه گفت: «اما این ماجرا می‌ تواند موقتی باشد.»
‌اگر موقتی باشد، آن وقت اجازه‌ اش را از آشیخ می‌ گیریم تا اسلحه به دست شویم. امروز برای این سکوت کردیم که تو ندیدی آن متجاوز چه‌کسی بود!

نگاه عطیه میان جمعیت چرخید. ابراهیم با یوسف و حمید در صف نمازگزاران بودند و کنار هم ایستاده بودند. قبل از شروع نماز، حمید لحظه‌‌‌ای سمت آن‌ها چرخید و به عطیه نگاه کرد. نگاه عطیه و حمید در هم گره خورد. در نگاه حمید پر از سؤال بود.

محمدعلی به اطرافش نگاه کرد و به آدم‌هایی نگاه کرد که در حال رفت‌و‌آمد بودند: «از وقتی که آشیخ آن روز نماز را روی صفه خواند، دیگر هیچ کسی را مست اطراف قنسولگری پیدا نکردند.»
مینا گفت: «یعنی انگلیس‌ها از اینجا رفتند؟»
محمدعلی خندید.
‌آن‌ها که نرفتند؛ اما رفت‌و‌آمدشان به شهر کم شد و یاد گرفتند که نباید مست بچرخند.»