زمان، زمان زوال است. مکان در هم‌پیچ و نامنسجم. باد،افسار گسیخته و غضبناک، پنجه بر پنجره می‌کشد: هوهویی هول‌انگیز. اندام‌ها از پیکرها گریزانند. دهانی ضجه می‌زند. دستی سقوط می‌کند، پایی فرار. زمین از زیر بار آسمان خراش‌ها و پل‌ها و سازه‌های سخت سیمانی می‌رمد. ستارگان: بلورهای سرخ سرد ساکت بی سو، از تن زخمی آسمان می‌چکند. ماه داسی برنده که ابرها را گردن می‌زند. جنون، جولان می‌دهد.کابوس، کام می‌گیرد. درد، دف می‌زند. زجر، زنجیر، می‌شود .نفس می‌ایستد. هوا می‌گیرد. بغض می‌ترکد. اشک می‌چکد.خون می‌ترواد. فرج سقوط می‌کند. جوانک سقوط می‌کند. پل سقوط می‌کند. زمین سقوط می‌کند.