زندگی در خیابان این آزادی عمل را به من می­دهد تا هرکجا که می­خواهم بروم،هروقت میلم می­کشد. قهوه­ای بخورم. با این حال نمی­دانم به رغم همه­ی درد و رنج­هایی که متحمل شده­ام، آیا امروز توان دست کشیدن از این کار را دارم یا نه. دست بکشم که چه بکنم؟ کجا بروم؟ خیابان در پوست من است. رفقای گدا، مسخره بازی­هایی که آنها درمی­آوردم،برخوردهایی که اغلب با آدم­های مهربان و خوب داشتم، روزهایی که شانس به شما رو می­کند و عابران یک اسکناس کف دست تان می­گذارند، همه­ی این­ها را دوست دارم. اگرچه بعضی اوقات ساعت­ها برای دریافت یک سکه منتظر می­ماندم، اما اوقات فراموش نشدنی هم داشتم