هرچند موضوع نوشته های ویتگنشتاین مشابه موضوعات مطرح شده از سوی سایر فیلسوفان تحلیلی ماهیت منطق، مرزهای زبان، تحلیل معنا است، اما او این کار را به سبْکی شاعرانه انجام داد؛ همین امر، کار او را از سایر همتایانش متمایز می سازد و پرسش از چگونه خواندن ویتگنشتاین را به پرسشی به جا بدل می نماید. بنا به استدلال ری مانک، در بن اندیشه ی ویتگنشتاین عزمی راسخ برای مقاومت در برابر علم گرایی عصر ما و نوعی تأکید بر انسجام و خودسامانی اشکال غیرعلمی فهمیدن وجود دارد. ویتگنشتاین تلاش می کرد روشن سازد که فهم مورد نظر ما در فلسفه شبیه به فهم ممکن ما از یک فرد، یک قطعه موسیقی و یا یک شعر است.