«نما با نمایش» به عنوان تازه ترین اثر مهدی پوررضائیان نمایشنامه نویس و پژوهشگر عرصه نمایش که با موضوع تئاتر کودک و نوجوان و نیز تکنیک سایکودرام در مدرسه نوشته شده است، از چند منظر اثر قابل تاملی به شمار می رود. از سویی نویسنده این اثر فردی است که در کنار فعالیت حرفه ای و مستمر در عرصه نمایش، سال ها در مقام روزنامه نگار و صاحب نظر در نشریاتی مانند تربیت، صحنه و نگره از نزدیک درباره آنچه که درباره تئاتر می اندیشد و می نویسد، بازخورد اجتماعی گرفته است. به عبارت دیگر این کتب و تئوری و نقطه نظرهای نویسنده آن درباره تئاتر کودک و نوجوان در مقاطع تحصیلی دبستان و دبیرستان حاصل صرف تفکر و قلم فرسایی نویسنده نبوده، بلکه باید آن را حاصل مراودات دوجانبه ژورنالیستی وی دانست که در گذر سال ها تکمیل و برای استفاده عمومی در قالب کتاب مهیا شده است.

نویسنده در مقدمه این اثر اما به تخصص خود در زمینه روانشناسی بالینی نیز اشاره کرده و عنوان داشته از رهگذر این تخصص و البته در کنار توانایی های تجربی خود در عرصه نمایش؛ درباره پیامدهای آموزشی، پرورشی و روانشناختی نمایش های دبستانی و چند و چون تئاتر کودک با نگاهی روانشناسانه قلم زده است و در کنار آن تلاش کرده است تا سعی برای ارضا نیاز کودک به مساله آزادی را در سه ساحت فکر و بیان و عمل با استفاده از آموزش و درک و اجرای هنر نمایش به صورتی تئوریک مکتوب کند.

نویسنده از همین منظر و در بخش دوم از کتابش به سنین نوجوانی و حضور در دبیرستان نیز به عنوان بزنگاهی برای بروز و ظهور توانمندی های فردی و گروهی کودک و ابراز آن با استفاده از هنر نمایش توجه و علاقه نشان داده است و سعی کرده این مساله را تبیین کند که نیاز به دانستن و آزادی خواهی و بروز آن در جامعه امری است پیوسته که باید آن را در تمامی گروه ها و رده های سنی دنبال کرد.

اما بخش پایانی این کتاب را باید یکی از آروزها و ایده های همیشگی مولف در استفاده از هنر نمایش به عنوان یک علم میان رشته ای تبیین کرد. پوررضائیان در این بخش از کتاب خود پدیده سایکودراما یا روان تماشا را به عنوان یک شیوه درمانی باب شده در قرن 20 معرفی و سعی کرده آن را به عنوان ابزاری برای بیان مسائل و تشریح کننده دردهای روحی و تنش های مزمن و احساسات باطنی دانش آموزان معرفی کند و با استفاده از حقیقت کتمان و یا عدم بیان این دست مسائل توسط دانش آموزان از هنر تئاتر به عنوان به عنوان راهکاری برای بیان این دردها و کشمکش ها بهره بجوید.