از الطاف بی کران خداوند به بندگان فرستادن اولیایی است که تمام حقایق را آشکارا می بیند و با زبان دعا و مناجات، آن را برای انسان ها اظهار می کنند، از این رو دعا و مناجات، عنایات مهم حق تعالی است که از زبان پاک و الهی ائمه اطهار صادر شده اند تا انسان ها نیز به مدد آن به اندازه درک و فهم، در ساحت الهی وارد شوندآن را بفهمند و با معبود و محبوب ازالی راز و نیاز کنند. اثر پیش رو «نجوای عارفانه، شرح مناجات شعبانیه» جرعه ای از این دریایی بی کران معارف الهی است که به دلیل ویژگی های منحصر به فرد و عبارات دل انگیزش در بین دعاها جاذبه ای خاص دارد. محتوای بسیار بلند این مناجات، بیان کوچکی و شکستگی نفس در برابر حق تعالی و رسیدن به نهایت درجه کمال انسانی است.