شعرِ نمایشیِ مانفرد را بایرون در تابستان 1816 آغاز و در آوریل 1817 به اتمام رساند و طی دو ماه منتشر كرد. مانفرد را شاید بتوان از حیث شخصیت و درونمایه، رمانتیک ترین اثر این شاعر بزرگ انگلیسی دانست. در این اثرْ شخصیتی فاستوسی وجود دارد که زندگی خویش را وقف آن كرده تا همچون همتایانِ خودْ پرومته‌ی شِلی و اِندیمیونِ کیتس با نیروهای نامرئیِ ماورائی، خود را پیوند زند. به قولِ جیمز توئیچل، مانفرد در نهایت به موفقیتی نائل می‌شود که شاید هیچ شخصیتِ دیگری در قرن هجدهم از پسِ آن بر نیامده بود: از جسم و ذهنِ این‌دنیایی عبور می‌کند تا به دنیای ماورا دست یابد. اما بر خلاف دو شخصیتِ رمانتیکِ فوق‌الذکر نه‌تنها به دنبال آینده نمی‌رود، که همچون دریابانِ پیرِ کُلِریج از گذشته نیز گریزان است.