آدم‌های زیادی هستند که ما نمی‌شناسیم اما بعضی‌هایشان طوری‌اند که وقتی یکی دو خط از زندگی‌نامه آنها می‌شنویم یک حال عجیبی می‌شویم. طوری که بخواهیم پشت دستمان بزنیم و بگوییم عجب آدمی را نمی‌شناختم!

آیت‌الله میرزا عبدالکریم حق‌شناس یکی از این انسان‌های بزرگ و برجسته است. عبد کریم تلاشی ستودنی و بسیار دلنشین برای به تصویر کشیدن پرتره‌ای دقیق و پرجزییات از این انسان بزرگ است. مردی که سرگذشتش شبیه قصه‌های شیرین کودکی، به دلمان می‌چسبد.

میرزا عبدالکریم حق‌شناس در کودکی مادر و پدر را به فاصله کمی از دست داده و مهمان خانه دایی شده است. اما آنقدر عزت نفس داشته که در همان جوانی بلکه نوجوانی روی پای خودش ایستاده و نان جیب خودش را خورده است.

کتاب عبد کریم به خوبی از پس روایتگری زندگی این عالم برآمده و هر فصل از کتاب با راوی متفاوتی روبرو هستیم. با اسامی معتبر و شناخته شده‌ای که وقتی از آیت‌الله میرزا عبدالکریم می‌گویند، انگار دیوار بزرگی را آینه کاری می‌کنند. هرکس آینه خودش را می‌آورد و می‌چسباند به دیوار. در پایان کتاب این دیوار، در این آینه کاری عظیم عالمی متعبد و پیراسته را به مخاطب نشان می‌دهد. خاطره‌ها همه شیرین و روان نوشته شده.

بعید است کتاب را دست بگیرید و بتوانید زمین بگذارید. نویسنده به خوبی روایت‌ها را یکدست کرده و طوری نوشته است که چای اول و دوم که نه، حتی چای سومتان هم با خواندن این کتاب سرد می‌شود.