این کتاب در طول سالیان متمادی از گفت ‌و گو و همکاری‌ با زنانی که باور داشتند معماری باید تغییر کند و تصمیم بر این داشتند تا کاری اثربخش در این زمینه انجام دهند، الهام گرفته است. در چند سال گذشته، صداهایی برای طرح این سوال به گوش می ‌رسد که چرا زنانی که از ۱۴۰ سال پیش برای اولین ‌‌بار تحصیل در معماری را آغاز کرده ‌اند، همچنان باید برای کسب جایگاهی در این حرفه تلاش و تقلا کنند. با وجود نام‌ نویسی روزافزون زنان در مدارس معماری از دهه ۱۹۸۰ میلادی، تعداد آن‌ ها در حوزه اجرایی ثابت بوده است و هرچه از نردبان جایگاه شغلی بالاتر برویم، این تعداد کاهش می ‌یابد.

از قرن نوزدهم میلادی، زنان و همین ‌طور مردان، مسئله عدم حضور زنان در معماری را مطرح کرده ‌اند؛ برخی به ‌دنبال تغییر بوده و برخی دیگر برای وضع موجود استدلال ‌هایی را آورده ‌اند. در این کتاب که در پنج فصل ارائه شده است، کمتر به تاریخچه ورود زنان به این حرفه پرداخته شده است و بیشتر به دنبال ردیابی گفتمانی ناتمام برای مدت ‌زمانی طولانی در چرخه ‌ای از اعتراف و سپس رها کردن مسائل جنسیتی آن در معماری بوده است و با نگاهی به وضعیت فعلی زنان در معماری، از اولین تجربیاتشان به ‌عنوان دانشجو تا صعودشان از نردبان حرفه ‌ای، این تصویر را به ‌روز می ‌کند.