تنها گواه تکامل اخلاق این است که یاد گرفته ایم خود را در حین ارتکاب گناه ببخشیم نه بعدش.

هیچ پشیمانی ای بزرگ تر از تصمیمات غلطی نیست که برای گرفتنشان، پدر خودت را در آورده ای.

نظریه های یک هنرمند درباره هنر همیشه در ناکامی های هنری اش ریشه دارند و میزان عشق وعلاقه اش به این تئوری ها نسبت مستقیم دارد با شدت شکست هایش.

با صدایی که انگار بابت آواز‌خواندن خش‌دار شده بود پرسیدی چند وقت گذشته؟ معمولا دانش‌آموزان هستند که یادشان می‌ماند چند وقت است مدرسه را ترک کرده‌اند نه معلم. همین را به تو گفتم و اضافه کردم زمان به‌قدری سریع می‌گذرد که دیگر نمی‌شود اعصار را از هم تشخیص داد و من آدم‌هایی را می‌شناسم که پنج‌نسل با هم فاصله دارند در‌حالی که اختلاف سنی‌شان فقط بیست‌سال است.

این چیزی بود که یاد گرفتم: دوران خوشی برای همه نیست. و واکنشت باید این باشد. باید بگویی هی مرد عجب افتضاحی. من واقعا متاسفم. وحشتناکه! این درس اول است. اگر نتوانی بگویی وای خدای من بدتر از این ممکن نیست درمانگر خوبی نیستی. و یک چیز دیگر! نمی‌توانی برای درد و رنج دیگران توجیه بتراشی اصلا طرفش نرو. مثل ستایش از تنها پای کسی است که یک پایش را قطع کرده‌اند. خودش می‌داند یک پای سالم دارد. لازم ندارد شما بهش اشاره کنید.

سعی می‌کنم به خودم بگویم«این روزها همه بدهی دارند» ولی این حقیقت که بدهکاری همه‌گیر است دردی از من دوا نمی‌کند، همان‌طور که آگاهی از شیوع طاعونی مرگبار کمکی به طاعون‌زده نمی‌کند.